Waarover men niet spreken kan : elementen voor een agogiek van de kunst

Kunst heet steevast een subjectieve materie te zijn, maar kunstenaars, critici, docenten en studenten worden wel verondersteld te weten waarover ze spreken. De spanning tussen praktijk en theorie is dan ook een vast gegeven in elke kunstopleiding, en ze doortrekt ook de kunstkritiek, het sociale vertoog en zelfs de politieke vertogen over haar functie en nut. Nochtans communiceert het kunstwerk niet bepaald eenduidig over wat het bevat en waarnaar het wil verwijzen; het lijkt op communicatief niveau zelfs om moeilijkheden te vragen. Volgens de Franse filosoof Jean-François Lyotard is kunst ‘quelque chose comme communication... sans communication’. Dat definieert de uitdaging waarop dit boek wil ingaan.

Het boek biedt een handig overzicht van de wijsgerige problemen die ontstaan wanneer men gestructureerd over kunst wil spreken, en stelt de vraag hoe men een dergelijk subjectief ‘veld’ kan onderwijzen, communiceren, en kritisch benaderen.