En toen aten we zeehond

Nicoline Timmer maakt in En toen aten we zeehond een reis door de wereld, op zoek naar verwondering en bezieling. Met in haar bagage de lessen van Ludwig Wittgenstein, de uitroeptekens van een vriend en de metaforen die meneer B. haar aanreikt, gaat de vertelster op reis. Op expeditie in de werkelijkheid. Naar Groenland en Parijs, Wenen, Cambridge en Egypte, IJsland en Zuid-Afrika, om een nieuw perspectief te verwerven dat ruimte laat voor verwondering en bezieling.

Thuis in haar atelier wordt deze werkelijkheid weer poëzie, verrijkt met gebeurtenissen en ontmoetingen die gelukkig onverzinbaar zijn. De tweedimensionale draken in Parijs, het dansende paard in Luxor, de man die alles weet – ze maken deel uit van een kwetsbaar, krachtig universum waar ze als kunstenaar met een koppige overgave een vorm voor tracht te vinden.